help wanted: vegan recipes

In Januari ga ik een uitdaging aan die nogal buiten mijn comfort zone ligt: twee dagen in de week veganistisch eten. Ik wil het graag goed voorbereiden en ben nu dus op zoek naar lekkere, makkelijke veganistische recepten. Mijn plan is om in December al een maaltijdenplan te maken voor de veganistische dagen van Januari. Dus heb jij veganistische recepten die je aan kan raden? Stuur me het recept of plaats een link in de comments. Heel erg bedankt! Receptensites zijn natuurlijk ook welkom, maar eerlijk gezegd zie ik daar meestal door de bomen het bos niet meer. Dus dan kan ik meer met een specifiek recept van zo’n site, als dat me lekker lijkt ga ik vanzelf mijn weg vinden op die site. Ideeën voor ontbijt en lunch zijn trouwens ook welkom!

Op het moment ben ik sojayoghurt aan het leren eten zodat ik mijn normale ontbijt (zelfgemaakt muesli met turkse yoghurt) ook veganistisch kan eten. De variant met vruchtjes is goed te eten, die heb ik nu bijna op. Ik denk dat ik daarna eerst nog voor een andere variant met vruchtjes ga, ik durf nog niet helemaal aan de naturel. Gelukkig zijn mijn favoriete snacks (zelfgemaakte mueslirepen) ook helemaal veganistisch.

De grootste uitdaging echter wordt lunch en avondeten. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee of brood veganistisch is – ik denk het niet. Zelf brood maken staat al een tijd op mijn wishlist, dus misschien kan ik gelijk veganistisch brood leren maken ofzo. Ik lunch tegenwoordig ook vaak met salades, dus als ik daar de kaas uit weglaat (en de honing uit de dressing) dan kan ik dat gewoon blijven doen. Iets anders dat ik heerlijk vindt zijn groentewraps met zelfgemaakte houmous, ik ga begin Januari zeker weer een bakje houmous maken zodat ik dit vaak kan lunchen.

Tsja, en avondeten.. volgens mij is linzensoep het enige veganistische recept wat ik regelmatig maak. Verder is op dit moment de enige veganistische maaltijd die ik me kan voorstellen gekruide tofu met rijst en wokgroente (ik hoop dat mijn buurmeisje me binnenkort wil leren hoe zij haar tofu zo lekker kruidt!). Het lijkt me niet echt een strak plan om alleen deze recepten te maken (dan eet ik beide elke week in Januari, denk niet dat dat een goed beeld geeft van veganistisch eten), dus wat betreft avondeten zijn echt alle tips/recepten welkom!

Het zware leven van een huiskat

Omdat mijn vorige twee stukken enigszins serieus waren leek het me tijd voor iets luchtigers. Tijd voor een vervolg op ‘Hulp in de huishouding‘! Sophia en Plato hebben namelijk nog veel meer taken en geven jullie graag een kijkje in hun leven.

Alle tassen inspecteren, belangrijk voor de veiligheid hier in huis. De backpack heeft Plato in beslag genomen, al is dat geloof ik ook zodat Tijl niet nog een keer zomaar twee weken op studiereis gaat.

De herfst is een drukke tijd voor tuinvrouw Sophia. Er zijn namelijk heel veel blaadjes, en die moeten allemaal achterna gezeten worden.

Ook binnen houdt ze nog steeds alles bij.

Spreekwoorden uitbeelden is Plato’s specialiteit.

Dozen kapotmaken! In dozen zitten! Liefst tegelijk…

De taken die ik in het vorige blogje noemde gelden natuurlijk nog steeds. Zo hebben we een week lang een heuse catwalk (ook wel: relatietest) in huis gehad zodat Sophia kon oefenen voor haar modellencarrière. Het parmantig heen en weer lopen ging erg goed, ze draaide zelfs iedere keer netjes om als ze bij het uiteinde kwam. Helaas voor Sophia gaat het niet zo goed met mijn carrière als modefotograaf, ik kreeg haar niet scherp op de foto. Uiteindelijk hebben we daarom toch maar besloten om de relatietest aan te gaan, en ik ben blij dat ik kan zeggen dat we nog gewoon bij elkaar zijn. Onze oplossing: doe waar je goed in bent. (Lees: Ik heb de kast uitgezocht en Tijl heeft hem in elkaar gezet terwijl ik fruitsmoothies maakte in de keuken.)

Geïnspireerd door Sophia begon ook Plato zijn catwalkskills te trainen. Bonuspunten als je nog weet wat hij vorige keer op de reling deed! (Oke, eigenlijk wil ik gewoon heel graag een complimentje. Goedzo Elise, je hebt de bloemetjes in de balkonbak gezet. Braaf.)

Mensen hebben nog wel eens de neiging te lang te computeren, maar dat zal ons niet snel gebeuren. Sophia houdt ons goed in de gaten, en wanneer ze het onverantwoordelijk lang vindt gaat ze gewoon fijn op de toetsen staan. Dan is het dus handiger om zelf maar op tijd even pauze te nemen, ze heeft ons echt onder de plak! Ahum, nu we het daarover hebben… doei!

Bachelor of science!

Eergister had ik de diplomauitreiking van mijn wiskundebachelor. Mijn zusje kreeg hem ook, dus het was dubbel feest. Zij haalde hem, als een van de weinigen, wel netjes in drie jaar. Na de uitreiking namen pappa en mamma het gezin mee uit eten naar mijn lievelingsrestaurant. Wij mochten samen het restaurant kiezen, en tot mijn verbazing (ik wist niet eens dat ze het ook kende…) noemde mijn zusje ook gelijk De Ontmoeting. Toch mooi, dat soort dingen.

Op papier ben je als dubbele-bachelorstudent zowel wis- als natuurkundestudent, maar in de praktijk geldt voor alle dubbele bachelor’s dat ze zich òf natuurkundige òf wiskundige voelen. In mijn geval was dat natuurkunde, dus ik kijk ook ontzettend uit naar de bacheloruitreiking daarvan in januari. Ik ben zeker niet de enige die er vijf jaar over deed, van de groep natuurkundestudenten uit mijn eerste jaar waarmee ik nog elk jaar sinterkerst en het einde van het collegejaar vier haalden 6 van de 10 hem ook dit jaar pas. Dat wordt dus een gezellige uitreiking.

Mooi verhaal, trouwens: een van ons zes had wat tegenslag en zou zijn bachelor niet op 31 augustus kunnen halen. Daardoor zou hij ook niet bij de oorspronkelijke uitreiking eind oktober zijn. Omdat het nogal lullig gegaan was en we het zonde vonden om hem niet samen te krijgen hebben we besloten om onze diplomauitreiking uit solidariteit allemaal te verzetten. Dat kwam voor mij persoonlijk ook erg goed uit, Tijl zou op studiereis zijn tijdens de oorspronkelijke datum.  Uiteindelijk kwam het zelfs zo uit dat ik vijf dagen vrij was eind oktober (waar de uitreiking middenin zou zijn gevallen) en naar Polen kon, dus alles viel mooi op zijn plaats.

Grappig hoe diplomauitreikingen je altijd aan het denken zetten. Ik weet niet of dat voor jullie ook geldt, maar ik krijg altijd de neiging tot zelfreflectie tijdens zo’n uitreiking. Niet tijdens mijn eigen, trouwens. Omdat dit mijn eigen uitreiking was kende ik veel mensen en was ik ook geïnteresseerd in alle praatjes. Ik geloof dat ongeveer de helft van de mensen die hun diploma uitgereikt kregen niet verder zijn gegaan met wiskunde. Ik heb niet geteld, maar het waren er in ieder geval opvallend veel. Forensische wetenschappen, financiën, natuurkunde, leraar, een tussenjaar om te reizen: er kwam van alles voorbij.

Ik herinner me de middelbare-school-diplomauitreikingen van mijn broertje en zusje nog. Ik kende eigenlijk vrijwel niemand daar en dan is zo’n uitreiking nogal lang en saai. De atmosfeer was wel zo plechtig en mooi dat ik over mijn eigen studie nadacht. Pijnlijk confronterend, eerlijk gezegd. De weg naar dit diploma wiskunde ging niet altijd gemakkelijk, ik ben onderweg twee keer gestopt (en weer begonnen). Eindeloos leek het soms, de bachelorfase. Nog zoveel vakken waar ik geen zin in had, vakken die ik wel ooit moest halen. Tuurlijk waren er ook genoeg leuke vakken, mooie vakken, inspirerende docenten, ik heb nergens spijt van.

‘Jullie hebben het gehaald, jullie zijn er’, zei de voorzitter van de examencommissie gister, en zo voelde het ook. Het is gelukt, toch nog, ik heb toch doorgezet. Inmiddels geeft de reflectie, die dit keer pas de dag na de uitreiking kwam, een heel ander gevoel. Blij, gelukkig, tevreden met mijn keuze. Ik wist al een tijd dat mijn hart niet bij de natuurkunde lag, en nog langer dat het niet bij de wiskunde lag, maar sinds kort weet ik ook waar het dan wel ligt. Ik ben echt zo enthousiast over Cognitive Neuroscience (CNS), eigenlijk, stiekem, heb ik dit altijd al willen doen, maar ik dacht gewoon niet dat het haalbaar was, ik dacht niet dat het kon na de stappen die ik al genomen had, ik had niet gedacht dat ik ooit zo iets interessant zou gaan studeren. Dat maakt het des te mooier dat ik het nu gevonden heb.

Zijn jullie mijn geklef over CNS al zat? Ik weet niet wat het is, maar volgens mij kun je mijn gevoel op dit moment nog het beste beschrijven als ‘verliefd’. Ja, echt, verliefd op mijn studie. In de wolken. Ik heb deze week van ongeveer honderd bijzinnen de grammaticale functie benoemd, en het gekke is dat ik het nog leuk vind ook. Dat gevoel had ik bij mijn vorige studie hoogst zelden. Sommige dingen vond ik wel echt leuk, logica bijvoorbeeld, maar dat komt ook terug in taalwetenschap bij het vak semantiek.

Ook mijn perfectionisme en wat ik daar zelf van vind ik enigszins aan het veranderen. Deze zomer had ik er nogal moeite mee, ik zag het als de oorzaak van veel stress en wilde er graag vanaf. Inmiddels heb ik er toch wat aan gehad: ik voldeed niet aan de toelatingseisen voor CNS – Language and Communication, maar ben toch toegelaten. Ik denk dat dat voor een groot deel te danken is aan de mooie cijferlijst die bij mijn application zat. Was al die moeite nog ergens goed voor :) op de een of andere manier kan ik nu ook beter met mezelf door een deur, het helpt een hoop dat ik dat deel van mezelf nu niet meer alleen als negatief ervaar.

Nu staat er op tafel een mooi bloemstukje, op de kast een roos. Op de piano staat een kaart die ik van mijn ouders kreeg. ‘Papa en mama zijn trots, we wensen je veel succes met je nieuwe opleiding.’ Dat vond ik zo fijn om te horen, ik voelde me namelijk altijd enigszins schuldig over mijn studievertraging en vond het ook niet heel makkelijk om ze te vertellen dat ik gestopt was met de master natuurkunde. In de kaart zat nog een kado, dat brengt de sapcentrifuge die al een tijd op mijn wishlist staat opeens wel heel dichtbij. Yes!

Nadelunch – Proefles Bikramyoga: zweten in rare houdingen

Ik sta op mijn rechterbeen, mijn armen voor mijn borst verstrengeld. Ondertussen probeer ik mijn linkerbeen om mijn rechterbeen heen te draaien – liefst zonder om te vallen. Het is hier 40ºC, dus het zweet rolt langs mijn lichaam. Welkom bij Bikramyoga.

Lees hier het hele artikel.

Vandaag is mijn eerste artikel voor nadelunch.com online gekomen! Voor wie de site nog niet kent: het is een soort online magazine met prikkelende artikelen. Ik schrijf voor de rubriek reportage (onder kopstukken in het menu) en zal schrijven over allerlei dingen die ik uitprobeer. Het eerste dat ik heb uitgeprobeerd is een les Bikramyoga – inderdaad, die komt gewoon van mijn eigen lijst met voornemens af.

Proefdieren en andere twijfels

Omdat ik nog nooit op het Donders instituut geweest was, waar ik vanaf Februari een master ga doen, besloot ik maandag naar de open dag van Cognitive Neuroscience (CNS) te gaan. Het was echt superleuk, we kregen interessante masterclasses. De CNS master heeft vier specialisaties: Language and Communication (mijne), Brain Networks and Neuronal Communication, Learning, Memory and Plasticity (wil ik keuzevakken van doen) en Perception, Action and Control. De masterclasses waren van de twee laatstgenoemde specialisaties.

Bij beide praatjes kregen we uitleg over onderzoek dat momenteel in die vakgebieden gedaan wordt. Een postdoc vertelde over haar onderzoek waarbij ze naar ADHD kijkt in genetisch gemodificeerde fruitvliegjes. Daarna vertelde een docent over een recente publicatie in Nature, waarbij ze keken naar de invloed van bepaalde hersengebieden op perceptie door apen proefjes te laten doen terwijl ze die hersengebieden ‘uitschakelen’ door alle neuronen te activeren. Of zoiets. Dat laatste heb ik niet helemaal goed onthouden/begrepen, ik struikelde een beetje over de aapjes met apparatuur in hun hersenen.

Laatst moest ik voor een van mijn vakken bij taalwetenschap een populair-wetenschappelijk artikel schrijven over het FOXP2-gen, een gen dat mogelijk te maken heeft met taalvermogen. Mensen met een bepaalde mutatie in dat gen ontwikkelen ernstige spraak- en taalproblemen. Naar aanleiding van de ontdekking van dit gen is er ook veel onderzoek gedaan bij dieren: hebben dieren dit gen ook? Ja, in een iets andere vorm. Wat gebeurt er als je dieren genetisch modificeert zodat ze de menselijke vorm van het FOXP2-gen hebben? Muizen kunnen dan iets meer leren dan hun normale soortgenootjes. Hartstikke interessant allemaal.

De drie bovengenoemde onderzoeken zetten mij aan het denken. Er worden blijkbaar behoorlijk veel proefdieren gebruikt in de cognitieve neurowetenschap. Tijdens mijn master kan ik het vak neuroanatomy gaan doen, waarbij ik onder andere in rattenhersens en mensenhersens mag gaan snijden. Ook kan ik, mocht ik die richting op willen, een cursus doen waarna ik een soort certificaat behaal dat ik met proefdieren kan en mag werken. Nu is dat geloof ik voor mijn specialisatie niet heel relevant, maar bij minstens twee van de drie andere specialisaties kom je waarschijnlijk wel in aanraking met proefdieren als je later onderzoeker bent.

Ik weet niet zo goed wat ik hier van vind. Het lijkt me heel erg interessant om meer te leren over de anatomie van de hersenen, dus ik ben wel degelijk van plan om neuroanatomy te gaan volgen. Met mensenhersens heb ik geen principiële problemen, die mensen hebben op hun donorcodicil aangevinkt dat hun lichaam voor wetenschappelijk onderzoek mag worden gebruikt. Dat heb ik zelf ook aangevinkt. Ik weet niet precies hoe dit soort dingen werken, maar ik neem aan dat de rattenhersenen van proefdieren komen.

Ik sprak met verschillende mensen over proefdieren om te vragen wat zij ervan vinden. Een vriendin van me zei dat het allemaal wel meevalt, proefdieren worden volgens haar gewoon heel goed behandeld en gaan op een bepaalde leeftijd met pensioen. Er zijn ook strenge richtlijnen voor als je proefdieren wil gebruiken in je onderzoek, je moet dan een voorstel doen wat door de ethische commissie moet worden goedgekeurd voor je het mag uitvoeren. Er wordt naar gestreefd om het gebruik van proefdieren te verminderen.

Toch zit het me niet heel lekker. Sinds dit artikel op Zenhabits verscheen overweeg ik veganisme. Het artikel focust met name op de effecten van een plant-based diet op je gezondheid, maar het kleine stukje over compassie raakte me. Hoe halen we het eigenlijk in ons hoofd om als mensheid andere wezens zo te behandelen? Wat geeft ons het recht om dieren (en de aarde, trouwens) zo te behandelen als we nu doen? Ik weet het niet.

Want ook al worden proefdieren tegenwoordig misschien goed behandeld, we gebruiken ze wel nog steeds. Blijkbaar vinden we onszelf (‘de wetenschap’) zo belangrijk dat we het gerechtvaardigd vinden om muizen genetisch te manipuleren. Ik was trouwens helemaal geschokt toen ik bij taalwetenschap leerde over een onderzoek waarbij bij katten de oogjes dichtgenaaid werden om de kritische periode voor zien te ontdekken. Dit onderzoek is in de jaren zestig uitgevoerd, en inmiddels zou het geloof ik ook niet meer mogen, maar toch.

Ik moet wel toegeven dat ik met fruitvliegjes niet zo’n moeite heb. Die mogen ze van mij best genetisch manipuleren en in reageerbuisjes bewaren enzo. Maarja, waar leg je de grens? De meeste mensen zullen het schokkender vinden bij katten en honden, omdat we die nou eenmaal als huisdieren kennen.

Ik vind het altijd zo overweldigend om na te denken over dit soort dingen. Ik raak altijd een beetje in paniek van hoe groot het is. Er is zoveel ‘verkeerd’ in onze samenleving, heeft het wel zin om me hier druk om te maken? Stel je wil warme laarzen kopen en komt erachter dat voor Uggs schapen mishandeld worden. Goed, oke, geen Uggs dus, misschien nep-warme-laarzen? Onee, daar schijnen wasbeerhondjes levend voor gevild te worden (zie comments bij het artikel over Uggs). En hoe zit het dan met het vest dat ik nu aan heb? Daar zit wol in. Geen idee waar die wol vandaan komt, misschien wel van dezelfde zielige schaapjes in Australië. En het is misschien slecht om kleding te kopen bij de H&M, maar waar kan ik dan wel eerlijke, betaalbare kleding kopen? Ik wil graag meer van de wereld zien, ging naar Polen. Met het vliegtuig. Slecht! En wat is er dan belangrijker? Mensenrechtendingen of toch het milieu en hoe dieren behandeld worden? Er is nog zoveel dat beter kan. Ik voel me altijd een beetje verlamd bij dat idee, schuldig over alle dingen die ik beter zou kunnen doen maar wanhopig omdat het gewoon teveel is, omdat het nu nog te ver weg is van hoe ik leef, omdat ik het niet allemaal tegelijk kan veranderen.

Uiteindelijk denk ik dat het in kleine dingen zit. Ik ben overgestapt van de ING naar Triodos (na het lezen van dit artikel: ons geld betaalt wapens). Ik eet al een aantal jaar bijna geen vlees meer. Ik koop soms bij de biologische winkel, meestal hangt dat een beetje van mijn portemonnee af. Onze katten komen van een stichting die kittens opvangt. Ik doe mee aan allerlei hippie-initiatieven: leen boeken (uit), ga naar een kledingruilfeestje, stop ongebruikte kleding in de containers voor het goede doel, koop een deel van mijn meubels tweedehands.

Er zijn een hoop inspirerende blogs als je tips wil over hoe het beter kan. Laatst ontdekte ik ‘ik ben Iris niet‘. Don’t do nothing if you can’t do everything, schreef ze over bont. Niet dat ik bont zou dragen, maar met deze woorden beantwoordde ze mijn twijfels, mijn verlamdheid. Gewoon focussen op wat je wel doet en kunt doen. Stapje voor stapje naar een betere wereld toe. Een ander blog dat me inspireert is Mille Pagine. Haar living like larry stukjes zijn hard en confronterend, ze openen je ogen. Soms schrijft ze ook stukken met tips over hoe het ook kan, bijvoorbeeld dit fair trade verlanglijstje.

Ik ben nog steeds niet van plannen om morgen opeens veganistisch te gaan eten, maar wil wel langzaam die richting uit. Of ik het ooit ga halen weet ik niet, misschien blijf ik wel hangen bij ‘thuis veganistisch, buiten de deur vegetarisch’. Of ‘geen melk en eieren, wel af en toe kaas’. Ik zie wel. Mijn boter voor op brood is vanaf vandaag van soja gemaakt. Het is maar een heel klein eerste stapje, maar toch, het is meer dan niets. Binnenkort ga ik een keer sojayoghurt met vruchtjes kopen, kijken of ik dat lust.

Wat betreft de proefdieren: een van de eerste vakken die ik ga volgen bij Cognitive Neuroscience is neurophilosophy. Ik hoop dat we daarbij ook ingaan op proefdieren en de ethische aspecten daarvan. Ik hoop dat we daar informatie krijgen, want alles wat ik in dit artikel noem is van horen zeggen, ik heb geen idee hoe het nou werkelijk zit met proefdieren op het moment.

Toegelaten (en een update over mijn voornemens)

Goed nieuws: ik ben toegelaten tot de master :D. Het gaat om Cognitive Neuroscience met als specialisatie Language and Communication, mocht je het niet mee hebben gekregen.

Het was wel spannend om mijn mail te openen net: zou ik al een mailtje hebben? En als er een mailtje was, zou dat dan positief zijn? Ik typte mijn inlognaam eerst 6 keer (!) verkeerd van de zenuwen. Ik zit eigenlijk nog steeds een beetje na te trillen en maak meer typfouten dan normaal. Woah, ik ben gewoon toegelaten, ik mag echt in Februari beginnen. Oh, wat was ik zenuwachtig. Niet tijdens het schrijven van mijn motivatiebrief en mijn cv, niet tijdens het selectiegesprek afgelopen woensdag, maar vooral daarna, toen het uit mijn handen was.

Het engste aan stoppen met natuurkunde was dat ik niet meer echt een andere studie had. Tuurlijk, ik doe dit semester gewoon taalwetenschap-vakken, ik ben gewoon een studerende student. Officieel sta ik ook nog ingeschreven als masterstudent natuurkunde, want je moet ingeschreven staan om vakken te kunnen volgen. Toch voelde het niet zo prettig dat ik nog ‘tussen studies zweefde’, ofzo. Nu ben ik officieel toegelaten, aangenomen, geaccepteerd, en ben ik vanaf Februari gewoon weer een reguliere student. Yes!

Ik heb het wel vaker over het effect van dit blog en mijn lijst met voornemens op mijn leven. Bij studie staan maar 4 dingen, waaronder een vak volgen bij een andere faculteit. Moet je eens zien waar dat toe geleid heeft. In mijn eentje op vakantie naar Warschau, nog zoiets. Als ik het niet allemaal zo leuk vond zou ik haast bang zijn wat er nog meer gaat veranderen, hahaha. Misschien leuk om te vertellen welke voornemens er nog meer op het programma staan.

Vanavond ga ik voor het eerst naar een les Bikram yoga, ik ben echt heel benieuwd hoe dat is. Als je er nog nooit van gehoord hebt: anderhalf uur yoga in een soort sauna van 40° C. Waarom ik dit in godsnaam wil doen? Het schijnt ontzettend gezond te zijn, zowel mentaal als lichamelijk. Ik hoor en lees er hele goede verhalen over, bijvoorbeeld van the Self Help Hipster. In haar e-book, girl meets yoga, vertelt ze over yoga en hoe het haar leven veranderde. Het boek is trouwens ook goed te lezen als je niet in yoga geïnteresseerd bent, dat was ik ook niet toen ik het voor het eerst las. Eigenlijk gaat het namelijk gewoon om de levenswijsheden, niet per se de yoga. Ook Sabine van Some-Like-It-Raw.com is er erg enthousiast over, ik moet zeggen dat dit artikel, waarin ze de effecten van Bikram-yoga op je gezondheid uitlegt, me over de streep heeft getrokken om het ook eens te proberen.

Verder overweeg ik om dit jaar de Nijmeegse vierdaagse te gaan lopen. Ik wil graag meer buiten zijn, maar het lukt me nooit zo goed om ‘zonder reden’ naar buiten te gaan. Als ik voor de vierdaagse ga trainen ben ik vrijwel elke zondag minstens 6 uur buiten. Voorgaande jaren liep er altijd een groep mensen van mijn studievereniging, dus ik hoop dat dat dit jaar weer zo is (en dat ze me als psycholinguïst nog steeds aardig vinden ;) ). Dan is het nog de vraag of het de 40 of de 50 wordt. Als vrouw hoef ik maar 40 voor het vierdaagsekruisje, maar als mijn trainingsmaatjes allemaal mannen zijn dan zal ons schema daar ook op gebouwd zijn, en kan ik dat misschien ook wel gewoon doen. Anyway, dit is dus allemaal nog niet heel zeker.

Inmiddels ben ik ook al zo’n anderhalve week bezig met bewust internetten. Facebook (en twitter, want dat heb ik inmiddels ook) open ik helemaal niet meer. Mijn mail open ik, net als de vorige keren, nog maar een keer per dag. Dat maakte het vandaag extra spannend: stel dat ik mijn mail ‘te vroeg’ zou openen, voor het mailtje over mijn master er was, dan zou ik morgen pas zien of ik toegelaten was. Gelukkig was het al voor 9 uur verstuurd en werd ik uit mijn niet-weten verlost.

Goed, tijd om weer aan de studie te gaan. Ik straal helemaal, zo blij ben ik dat ik dit echt mag gaan doen. Ik word psycholinguïst. Jeetje, wie had dat verwacht. Ik heb er zin in!

Warschau – herfst

Warschau is een mooie stad. Ik was er niet in een optimaal seizoen, maar vond haar ook in de herfst prachtig. Veel mensen daar vroegen me waarom ik niet in de zomer was gekomen, en lieten me beloven nog eens terug te komen als het er warm en zonnig is. Dan schijnt de stad nog mooier te zijn. Ik kan het me voorstellen, Warschau heeft namelijk ontzettend veel parken. Ook in deze tijd van het jaar waren die mooi, maar in de zomer moet het echt heerlijk zijn, een stad vol parken.

Nou kan ik wel een hoop proberen te vertellen over hoe mooi Warschau in de herfst is, maar daarvoor had ik mijn camera mee. In het park ‘Ogród Saski’ (Saksische tuin) maakte ik deze foto’s:

Dezelfde vijver uit een andere hoek. Die mooie boom daar rechts achter verbergt het plekje van de vorige foto.

Detail van een beeld: de stelling van Pythagoras

Deze foto maakte ik in Łazienki Królewskie (letterlijk: koninklijke baden). Ik moet nog een keer terug naar dit park om de eekhoorntjes te voeren – ik was er eind van de middag (dan is het daar al aan het schemeren) en ze lieten zich niet zien. Volgens mijn host is dit park de mooiste plek van heel Warschau en op zichzelf genoeg reden om in de zomer nog eens terug te komen.

Het paleis op het water (schemer)

De volgende foto’s zijn niet van mijzelf maar van Tijl. Zijn studiereis deed Warschau ook aan. De nacht voor ik aankwam reisde hij met de nachttrein door naar Wenen. We hebben totaal ander weer gehad, maar ook besneeuwd is Warschau prachtig.

Het paleis op het water

Dit is het marktplein in de oude stad (rynek starego miasta). Geweldig toch, al die gekleurde gebouwen. Dit hele gebied staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik vond het zelf wel jammer om te beseffen dat het hier niet om de oorspronkelijke gebouwen gaat maar om renovaties van na de oorlog. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer mooi dat ze gewoon hun oude centrum weer heropgebouwd hebben. Dat is zoveel mogelijk met de oude bakstenen en brokstukken gedaan. Ook zijn tekeningen van architectuurstudenten (van voor WOII) gebruikt om de stad zo precies mogelijk te reconstrueren. Dat is wel gaaf, juist ook de nauwkeurige wederopbouw heeft bijgedragen aan het opnemen op de werelderfgoedlijst.

De zeemeermin (syrenka) is de beschermster van de stad. Overal vind je verwijzingen naar haar, ze staat bijvoorbeeld in het wapen van de stad.

Syrenka

Dit is het hoogste gebouw in Polen, the Palace of Culture and Science. De inwoners van Warschau zijn niet bepaald gek op het gebouw. Het werd in 1952 neergezet als kado van de Sovjet Unie aan de bevolking van Polen, maar mensen zagen het vooral als Stalinistisch machtsvertoon. Het gebouw lijkt op de Moscow State University, en volgens mijn host werden in verschillende andere sattelietstaten van de Soviet Unie dit soort gebouwen neergezet.

Op de 30e etage van het gebouw is een panoramaplatform waar je van het uitzicht van de stad kunt genieten. Er wordt (onder de bevolking) gezegd dat dit het mooiste uitzicht van heel Warschau is, omdat je vanuit daar het gebouw zelf niet ziet. Bovenstaande foto van Tijl is gemaakt vanuit de hoogste verdieping van een wolkenkrabber die ernaast staat. Zelf ben ik wel als een brave toerist naar het panoramaplatform gegaan.

uitzicht vanuit het panoramaplatform

Dit is het vierde artikel naar aanleiding van mijn reis naar Warschau. Lees hier over restaurants en cafés die ik gaaf vond, hier hoe in mijn eentje reizen me beviel en hier over wat Poolse cultuur en geschiedenis.

Grateful

Het is goed om stil te staan bij de dingen die je hebt in het leven, bij alles waar je dankbaar voor bent. Ik ben dankbaar:

• Verliefd zijn op je vakken, op je studie. Weten dat stoppen met natuurkunde een goede beslissing was. Dit vind ik zoveel interessanter, deze vakken inspireren me.
• Dat de katten zo blij waren toen ik terugkwam uit Warschau (en ook nog lekker de hele dag ziek op bed ging liggen) dat ik geen fatsoenlijke foto’s van ze kon maken – ze liepen steeds maar naar de camera toe om mijn hand kopjes te geven.
• Dat mamma boodschappen voor me deed zodat ik niet ziek de deur uit hoef.
• Zaterdag een kaart van Tijl krijgen uit Wenen, net voor hij terug was.
• Mijn vakken bij taalwetenschap, het is zo leuk allemaal. ‘Het Nederlands is prachtig en grillig’, las ik gister in een dictaat. Dat ging over grammaticale uitzonderingen, hihi.
• Dat Tijl weer terug is van studiereis.
• Wakker worden, om twintig voor zeven, omdat er een spinnende kat in je armen komt liggen. Mijn buik aanspannen omdat de andere kat parmantig op mijn buik besloot te gaan zitten. Zo gezellig, ik begon mijn dag helemaal vrolijk.
• Dat de verse gevulde pasta en de verse saus bij de AH allebei maar 0.99 ct kosten deze week. Nomnomnom.
• Dat Tijl blij was met ‘kot Symona’ (Pools Simon’s cat boekje), het souvenir dat ik voor hem meenam uit Warschau.
• Nieuwe dingen uitproberen. Vandaag: een boterham met roomkaas en avocado, heerlijk!
• Mijn rooster: om half negen hoorcollege en dan de rest van de dag tijd om aan dat vak te werken. Dan vrijdag alle werkcolleges. Wordt mijn planning lekker simpel van.
• Stijldansen!
• Voor het eerst in tijden (middelbare school? basisschool?) zinnetjes ontleden, en het nog leuk vinden ook.
• Positieve reacties op mijn blogjes over Warschau. Er staat nog een vierde op het programma :)
• De mooie herfst dit jaar. Of zag ik het gewoon voorgaande jaren niet? Vrijwel elke ochtend op de fiets verbaas ik me over de prachtkleuren. Heerlijk om zo aan de rand van een bos te wonen.
• College krijgen
• Lieve vrienden hebben.
• De dagquote van Nadelunch van gister: ‘Bederf niet hetgeen je hebt door te verlangen naar wat je niet hebt; herinner je, dat wat je nu hebt ooit iets was waar je naar verlangde.’ – Epicurus. Ik heb hem overgenomen in mijn inspiratie-schriftje.
• Van Tijl een grote mok uit Wenen en een mooi stuk Grana Padano uit Italië krijgen.
• Veel schrijfinspiratie hebben.
• Be your inner hero: deze post van de Self Help Hipster. Dat is nog eens een gave manier om met een drukke week om te gaan.
• Ons fijne, mooie huisje. Het wordt steeds hipper, steeds leuker, en het was al zo fijn om mee te beginnen!
• Snelhechters in alle kleuren van de regenboog. Ik word zo vrolijk van al die gekleurde mapjes in mijn tas, op mijn bureau en in de kast.

Goed, ik ga weer verder met mijn huiswerk. Er wachten nog zo’n vijftig bijzinnen op me, ze zijn allemaal heel benieuwd naar hun grammaticale functie.

Waar ben jij dankbaar voor?

Tips voor het opstellen van een cv

Voor de aanmeldingsprocedure van mijn master moest ik voor het eerst ooit een cv maken. Nouja, een paar jaar geleden bij een of andere portfoliocursus moest het ook, maar die was om te oefenen en had niets met een sollicitatie te maken. Ik vond het erg leerzaam om nu ‘in het echt’ een cv te maken en wil graag wat tips met jullie delen.

1. Zorg dat er geen spellingsfouten opstaan. Dat komt zeer onprofessioneel over, alsof je geen aandacht aan je cv besteed hebt. Laat het altijd door iemand overlezen, anderen zien fouten makkelijker dan jijzelf.
2. Heel basic maar wel heel belangrijk: zorg dat het er overzichtelijk uitziet! Als je er niet goed uitkomt helpt het om online voorbeelden te bekijken. Laat je cv ook aan anderen zien en vraag wat ze van de opmaak vinden en of ze tips hebben.
3. Zie je cv als een soort powerpoint. Aan de hand van dit cv kun je tijdens een sollicitatiegesprek meer over jezelf vertellen. Een net cv is niet overvol met geschreven zinnen en bevat vooral de hoofdpunten met af en toe een korte toelichting. Verder kun je in je motivatiebrief ook dieper ingaan op bepaalde (werk)ervaring die je hebt en waarom dit relevant is.
4. Pas je cv aan aan hetgene waarvoor je solliciteert. Ik heb nu bijvoorbeeld bij hobby’s wat meer nadruk gelegd op talige dingen, zoals mijn interesse in schrijven en lezen in meerdere talen. Je hebt dus een basis-cv en per sollicitatie pas je dat aan zodat het de mensen aanspreekt die het zullen lezen. Dat ik kan biertappen, ook een skill, interesseert echt niemand van de examencommissie Cognitive Neuroscience, maar als ik bij een café zou solliciteren is het wel relevant (doe even alsof je dan ook een cv zou moeten opsturen).
5. Zorg dat je cv en je motivatiebrief met elkaar kloppen! Logisch natuurlijk, maar het kan geen kwaad ze even naast elkaar te leggen. Ik had op een gegeven moment in mijn brief staan dat ik het leuk vind om Franse boeken te lezen maar in mijn cv bij Frans ‘elementary proficiency’ staan. Dat klopt niet met elkaar en staat daardoor slordig.
6. Er zijn veel cursussen en workshops over sollicitaties en het opstellen van een cv. Vaak kun je daar ook je cv gratis professioneel laten controleren. Als (afgestudeerde) student kun je vaak vanuit je (oude) universiteit hulp krijgen hierbij. Maak daar gebruik van!
7. Als je het moeilijk vindt om in het Engels een cv op te stellen kun je hem ook eerst gewoon in het Nederlands maken en daarna vertalen. Ik vond zowel het opstellen van een cv als het Engels moeilijk, dus heb het gewoon in twee stappen gedaan: eerst een cv maken en dit daarna vertalen (en laten controleren!)

Als voorbeeld kun je hier mijn cv (voor deze master) bekijken. Als je aan het solliciteren bent is dit stukje met tips voor het schrijven van een motivatiebrief misschien ook nuttig voor je. Bij deze wil ik graag Inouchka, Maaike, Janneke en vooral ook Renee bedanken voor de hulp met het opstellen en vertalen van mijn cv. Tip 3 en 4 komen van Renee, daar heb ik zelf echt heel veel aan gehad.

Deze week hoor ik trouwens of ik toegelaten ben tot de master. Tijdens het gesprek vorige week was ik eigenlijk ziek, maar met een paracetamol op ben ik toch maar de deur uit gegaan. Ik kwam daardoor niet heel goed uit mijn woorden, maar hoop dat ik toch toegelaten ben. Duimen jullie mee?

Warschau – allerheiligen (een beetje Poolse cultuur en geschiedenis)

Ik was toevallig op 1 november (allerheiligen) in Polen. Toen ik de reis plande wist ik niet dat dit daar nog leefde, maar het is in Polen een nationale feestdag. Niet gek eigenlijk, Polen is een van de meest katholieke landen in Europa. Via CouchSurfing kwam ik daar trouwens al snel achter: veel mensen die me hadden willen hosten zouden rond die tijd naar hun geboortedorp teruggaan en niet in de stad zijn. Andere mensen raadden me aan om de week daarop te komen (kon niet, iets met tentamens en colleges en precies vijf dagen vrij).

Achteraf gezien was het helemaal niet erg dat ik met allerheiligen in Polen was – interessant juist! Ik ben met mijn host meegeweest naar Powązki, de beroemdste begraafplaats van Warschau. Ja, echt, ik ben dus op vakantie naar een kerkhof geweest. Ik wil graag Pools leren en vind de cultuur interessant, en in Polen is het gebruikelijk om op allerheiligen (of op de dagen daaromheen) je voorouders en andere mensen die belangrijk voor je zijn te herdenken, meestal door hun graf te bezoeken en er kaarsjes op te zetten.

Ik vond het heel bijzonder. Mijn host zei al dat dat kerkhof waarschijnlijk die dag de drukste plaats in heel Warschau zou zijn, maar eigenlijk kon ik me dat niet voorstellen. Tot we daar aankwamen. Er stonden drommen mensen, het was nog best moeilijk om naar binnen te komen door de paar poorten die het kerkhof had. Niet alleen dat, maar buiten het kerkhof stonden allemaal kraampjes met bloemen en kaarsen, en een paar met snacks. Dit was duidelijk the place to be! Het was er drukker dan hier op koopzondag, je kon over de hoofden lopen.

Nog iets waar ik me over verbaasde: er rijden die dagen speciale bus- en tramlijnen die langs alle begraafplaatsen komen. Wij hadden bijvoorbeeld de C70 (C staat voor Cmentarz = kerkhof). Voor studenten uit Nijmegen: die bus zat net zo vol als lijn 10 om 08:30, maar dan voornamelijk met oude mensen. Er waren speciale extra haltes en mensen van het vervoersbedrijf die alles in goede banen moesten leiden. Dat was ook wel nodig, met zoveel mensen die van het OV gebruik maken. Bij grote evenementen ben ik in Nijmegen niets anders gewend, maar dan gaat het bijvoorbeeld om een concert van de Red Hot Chilli Peppers in het Goffertpark.

Eenmaal op het kerkhof zelf viel het wel mee met de drukte (we waren ook redelijk vroeg gegaan). De verbindende paden op het kerkhof waren wel onbegaanbaar druk, maar alle rijtjes met graven gingen wel. Ik geloof dat er maar een groot pad was dat alle delen van het kerkhof met elkaar verbond en dat dat daarom zo druk was. Op veel graven stonden kleurige kaarsjes en lagen bloemen, heel apart zo op de grijze stenen, ik vond het erg mooi. Het moet ’s avonds (het werd rond half 5 al donker) ook ontzettend mooi geweest zijn, maar dat heb ik niet gezien.

Zelf had ik natuurlijk geen familie op die begraafplaats liggen. Ik heb wel een kaarsje gezet bij het Skłodowska familiegraf, daar is ook een gedenkplaatje voor Maria Skłodowska-Curie (beter bekend als Marie Curie). Zijzelf ligt samen met haar man begraven in het Pantheon in Parijs, maar deze plaats is toch verbonden met haar. Het is al een oud graf, dus ze heeft daar vast zelf ook wel eens gestaan, misschien zelfs op 1 november.

De dagen daarna kwam ik in Warschau nog vaak kaarsjes tegen, bijvoorbeeld bij monumenten, gedenkplaatjes en standbeelden. Warschau heeft een heftige geschiedenis, tijdens de oorlog is de stad in opstand gekomen tegen de Duitse bezetters. Een deel van de stad is toen bevrijd geweest, maar na 60 dagen is de strijd opgegeven omdat er nooit hulp is gekomen. Door de stad heen vind je veel gedenkplaten aan de powstanie Warszawskie (Warsaw uprising). Na de opstand is de stad met de grond gelijk gemaakt, met name het historische centrum is gebouw-voor-gebouw vernietigd. Het grootste gedeelte van de ‘oude stad’ is na de oorlog nagebouwd, vrijwel niets is dus meer in haar originele staat. Door de hele stad heen vind je gedenkplaten in de muren van gebouwen die aan deze opstand en de gevallen soldaten herinneren, nu extra opvallend door de kaarsjes en de bloemen die overal bij lagen.

Warsaw Uprising gedenkplaat die ik ’s avonds tegenkwam

Mocht je trouwens geïnteresseerd zijn in geschiedenis: dit alles en nog veel meer ben ik te weten gekomen in het Warsaw Rising Museum. Een ontzettend goed museum, modern en met Poolse en Engelse tekst. Het is wel een heftig museum, je komt er met een brok in je keel uit. Ook nu, terug in Nederland, heb ik weer een brok in mijn keel na het typen van de vorige alinea. Dat dit allemaal echt gebeurd is, de Tweede Wereldoorlog, ik kan het me haast niet voorstellen. Eerlijk gezegd steek ik altijd een beetje mijn kop in het zand als het in het nieuws over oorlogen gaat – sowieso kijk ik bijna nooit nieuws en lees ik de krant niet omdat ik niet graag aan deze vervelende dingen herinnerd word. In het Warsaw Uprising Museum word je meegetrokken naar die tijd, de geschiedenis is er levend gemaakt.

ghetto

Toen ik op vrijdag in mijn eentje door de stad liep kwam ik een tentoonstelling tegen over Warschau in 1947. The colours of Ruins, heet deze openlucht tentoonstelling. Midden in de stad staan uitvergrootte kleurenfoto’s van de stad in 1947, toen net begonnen was aan de wederopbouw. Met name van de ghetto was niets meer over, die was al in 1943 vernield na de Warsaw Ghetto Uprising. Absurd om te bedenken dat in 1945, toen de Sovjets Warschau ‘bevrijdden’, er helemaal geen Warschau meer was. Het enige wat er was waren de ruïnes van de stad, waarin zich nog zo’n 1000 mensen schuilhielden. Een van die mensen was trouwens pianist Władysław Szpilman, de film ‘The Pianist’ is op zijn leven gebaseerd. De stad is na de oorlog opnieuw gebouwd, want na de oorlog was er dus niet echt meer een Warschau.

Goed, tot zover deze snelcursus Poolse geschiedenis en cultuur. Ik was helemaal niet van plan om over de Warsaw Uprising te schrijven, maar ik merkte dat het me raakt, dat ik nu nog nadenk over alles wat ik in Warschau over de geschiedenis geleerd heb.

Dit is het derde artikel naar aanleiding van mijn reis naar Warschau. Lees hier over restaurants en cafés die ik gaaf vond, hier hoe in mijn eentje reizen me beviel en bekijk hier hoe mooi de stad is.