Ik heb social media issues. En daar bedoel ik niet mee dat ik te vaak facebook check (hoewel dat ook waar is). Het probleem zit hem meer in met-wie-word-je-vrienden-en-met-wie-niet. Nou had ik daar opzich een goede oplossing voor. Op facebook doe ik gewoon heel strikt geen ‘volwassenen’. Nu ben ik zelf 22, maar met volwassenen bedoel ik mensen van de generatie van mijn ouders. Meer specifiek dus ook mijn ouders, ooms, tantes en familie van mijn vriend. Andere ‘oude’ mensen die me op facebook (zouden kunnen) toevoegen heb ik niet.
Dat is wel fijn, dan kan ik fijn ‘mezelf zijn’ daar, voor zover je dat überhaupt bent op facebook. Mijn broertje heeft er geen problemen mee, hij heeft mamma wel op facebook. En zet ook gerust foto’s van feesten met veel bier online, of een of andere statusupdate over dronken zijn ofzo. Voor mamma heel fijn, die krijgt zo wat meer mee van het leven van mijn broertje. Toch zou ik zelf dat soort statussen niet meer durven/willen doen als er volwassenen meekijken.
Ook zet ik mijn blog nog wel eens op facebook. Hallo, willekeurige vreemde die dit leest. Welkom op mijn blog, neem een kijkje in mijn leven en lees over mijn gedachten. Lees vooral ook over hele persoonlijke dingen, zoals mijn onzekerheid, perfectionisme, jaloezie, etc. Ik kan prima leven met die gedachte. Maar dat mijn ouders dit zouden lezen, tsja, dat zou ik wel raar vinden.
Nu heb ik dus sinds kort twitter. Superleuk. Ik besloot een docent van de uni te gaan volgen. Ook leuk, hij twittert over filosofie, over lekker eten en over interessante dingen op de uni. Totdat ik een mailtje van twitter kreeg dat ik een nieuwe volger heb: die docent dus. Wat nu? Want ik kan wel stoppen met hem volgen, maar dan ziet hij nog steeds mijn berichten. Bij facebook is het makkelijker, je ontvriendt iemand gewoon. Heb ik dus op een gegeven moment gedaan met alle volwassenen in mijn lijst. Het is überhaupt wel een nuttige gewoonte om af en toe eens de bezem door je sociale leven op internet te halen.
Zal ik voortaan alleen nog maar over brave, intelligente dingen twitteren? De betreffende docent is best cool en jong van geest. In mijn eerste jaar zat ik in de symposium-commissie, en vroeg ik hem een filosofisch praatje over de toekomst van de natuurkunde te houden. Dat praatje was echt een succes. Hij had een oud shirt van zijn (italiaanse) studievereniging aangedaan waarop ‘Schrödinger’s cat is dead’ stond. Geweldig!
Ik merk dat het wel effect heeft op mijn getwitter. Hiervoor twitterde ik het altijd als ik een blogje geschreven had. Nu heb ik dat maar niet gedaan, want om die man nou in zijn gezicht te gooien dat ik elke dag een werkblad over self-love invul… Aan de andere kant voelt het ook enigszins egocentrisch. Als iemand 200 mensen volgt vallen je tweets niet zo op, toch? Waarom zou iemand dan per se jouw blogjes gaan lezen?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Ik zou dit blogje natuurlijk weer wel kunnen aankondigen op twitter, kijken of ik reactie krijg. De betreffende docent zal zich namelijk gelijk herkennen in bovenstaande beschrijving. Ook is het niet zo moeilijk na te gaan vanuit mijn twitteracount, ik heb namelijk welgeteld 27 volgers, waaronder een aantal nietszeggende bedrijven/sites zoals inspiration4U. Snapt iemand dat trouwens? Ik schrijf noch twitter in het engels. De enige reden die ik kan bedenken is dat ze mij volgen zodat ik ze terug ga volgen (too bad… not gonna happen).
Fijn lezen 
Ha Elise,
Ik heb ditzelfde probleem met een docent van mij. Hij zegt super interessante dingen, geeft leuk les en heeft opgeroepen dat we hem allemaal op twitter moeten volgen voor onze dagelijkse dosis Britse cultuur & historie. Toch ben ik een beetje afwachtend…een docent volgen op twitter? Sowieso ben ik dagelijks met mezelf in conflict of ik nou wel of niet onder mijn “echte” naam wil bloggen en twitteren. Misschien ook omdat mijn naam niet zoveel voorkomend is en ik geen zint heb om op twitter telkens daarop in te gaan, maar mijn naam laat ook weinig ruimte voor speculatie ;) Toen ik nog op de pabo zat wat internet aanwezigheid met echte naam totaal geen optie, tenzij je om de maand klassen vol met kinderen als “vriend” wilt toevoegen.
Zelf ben ik er nog niet uit, dus ik heb helaas geen advies voor je ;) Als je wat voor mij hebt hoor ik het graag ;)
xxx
aaah, het valt me ook nu pas op onder welke naam je reageert (dankjewel Tijl…).
Ik heb me er uiteindelijk maar overheen gezet en dit blogje vandaag getwittert. Als lerares op een middelbare school/basisschool is het natuurlijk nog lastiger. Bij de examencursus, waar ik werk, hebben we ook een soort ‘handleiding’ voor hoe je om moet gaan met facebookverzoeken van leerlingen.
Ik vind Nisse trouwens ook gewoon een mooie naam hoor ^^
Ik begrijp je helemaal. Ik heb het andersom: als docent en onderzoeker kan ik nou eenmaal niet alles twitteren wat in me opkomt. Vooral niet sinds mijn gezicht op A0-formaat op de uni hangt, met twitternaam er bij.
Voer voor een discussie :)
Ja, ik heb nog wel eens getwijfeld om dan maar 2 accounts aan te maken ofzo, maar das ook weer zo overdreven. Ik had je al zien hangen, Merel, mooie posters zijn het :) maar hoe doe jij dat met studenten die je willen volgen?
Daar heb ik geen problemen mee, omdat ik twitter dus vooral ‘zakelijk’ gebruik. Het is meer zo dat als vrienden of familie me zouden willen volgen, ze daar weinig aan hebben, omdat ik het niet op die manier gebruik. Mijn puberneefjes gebruiken twitter als chatbox en mentionen me wel eens, maar ik reageer daar niet op via twitter, omdat ik het zo veel mogelijk gescheiden wil houden. Zij zeggen dan ook dat ik onbegrijpelijke tweets de wereld in stuur ;)
En dank je wel :) Als je trouwens zin hebt om een keer koffie te drinken lijkt me dat erg leuk!
Ik weet het ook niet hoor… Ik was in het begin niet bang om vrienden te vertellen over mijn blog, maar mijn eigen familie dan weer wel! dat dat met vreemden nog iets anders ligt snap ik, best wel ingewikkeld. Misschien moet je je afvragen waarom de docent je wilt volgen: is hij geïnteresseerd in jou als persoon of is het gewoon een soort van beleefdheid: “jij volgt mij dus ik volg jou” zeg maar. Ik denk dat je uiteindelijk maar gewoon moet doen wat goed voelt :)
Ik worstel daar ook mee. Toen de ‘volwassenen’ ineens allemaal Facebook aan gingen maken, twijfelde ik in de eerste instantie over wat ik daar nu in godsnaam mee aan moest. Uiteindelijk vind ik het juist toch wel leuk om met deze mensen ‘bevriend’ te zijn, juist omdat ik normaal gesproken zo gesloten ben. (Niet dat er zo veel op mijn FB staat, maar toch). (En ik heb ingesteld dat ik getagde foto’s eerst moet goedkeuren voordat ze op m’n timeline komen ;)) Hetzelfde geldt voor mijn blog: ik geef nu automatisch meer weg, maar op een of andere manier vind ik dat wel fijn. Maar ja, onze blogs zijn wel wat verschillend, in jouw geval zou ik het misschien ook wel iets te gezellig vinden…
Tja… Ik denk dat je inderdaad een onderscheid moet maken tussen:
1) mensen van wie je wil dat ze je blog niet lezen (je ouders, ooms, tantes, blijkbaar mijn ouders ook ;))
2) mensen van wie je niet wil dat ze je blog lezen (random docent X).
Ik zou de 1e categorie gewoon lekker niet toevoegen, wat niet weet wat niet deert… Wat betreft de tweede groep: laat die mensen zelf uitzoeken of ze je blog willen lezen of niet… Als een docent oprecht geïnteresseerd is, zal hij dit met plezier lezen, en is het ook prima. Als het hem niks doet, dan is hij na 2 minuten weer weg, en heb je er ook last van. De kans dat iemand in je nabije-maar-net-niet-nabij-genoeg-dat-je-ze-dit-toevertrouwt-groep je blog uitgebreid gaat lezen om er misbruik van te maken, lijkt me (zeker bij een docent) behoorlijk minimaal. Tenzij je natuurlijk van plan was deze blog langzaam te laten neerspiraliseren in een I-hate–blog, maar dat lijkt me sowieso geen briljant idee ;)